40 χρόνια χωρίς τον Jim...!

αναφώνησε ο Jim κάτι δεκαετίες πίσω, αλλά με όσα γίνονται είναι λες και το είπε μόλις χθες.

40 χρόνια χωρίς τον Jim

“This is the end / Beautiful friend / This is the end / My only friend, the end / Of our elaborate plans, the end / Of everything that stands, the end…  / … Lost in a Roman… wilderness of pain / And all the children are insane / All the children are insane / Waiting for the summer rain, yeah”, αναφώνησε ο Jim κάτι δεκαετίες πίσω, αλλά με όσα γίνονται είναι λες και το είπε μόλις χθες. Το ότι είναι κομματάρα πηγαίνει σε δεύτερη μοίρα τούτες τις ώρες… περιμένουμε την βροχή μπας και καθαρίσει η βρώμα.

Τάμα το είχα από μικρό παιδί, όταν πάω Παρίσι να περάσω να πω ένα “γεια” στον Jim Morrison, στο κοιμητήριο Père Lachaise. Όταν τελικά το κατάφερα, πριν κάτι χρόνια, ήταν η εποχή που είχαν κλέψει ήδη την προτομή και το μικρό μνήμα, απεριποίητο και πνιγμένο στα γκράφιτι, στεκόταν εκεί κάπως θλιβερό, ανάμεσα στα άλλα, των κοινών θνητών. Στάθηκα λίγο μαζί με κάποιους άλλους, συγκινήθηκα, εκτονώθηκα κι έφυγα χωρίς να αφήσω λουλούδια ή να βγάλω φωτογραφία, κρατώντας πάντα στην άκρη του μυαλού μου ότι «ο Jim μπορεί και να μην είναι εκεί». Πήγα για έναν γρήγορο καφέ στην καφετέρια του κοιμητηρίου, πως μου ήρθε κι αυτό… λες κι είχα βγει από κηδεία κανονική –κι έπαθα πλάκα βλέποντας παντού γύρω γύρω στους τοίχους κάδρα με πορτραίτα, σκίτσα κι οτιδήποτε άλλο του Jim. «Μα καλά», ρώτησα τον σερβιτόρο, «γιατί υπάρχουν τόσοι πίνακες του Morrison στους τοίχους σας και κανενός άλλου; Τόσοι διάσημοι είναι θαμμένοι εδώ…», απόρησα, όσο big fan κι αν είμαι του ενός και μοναδικού. «Είναι ο τάφος που έχει τις περισσότερες επισκέψεις κι ο μόνος που φυλάνε μέσα εκεί…», μου απάντησε.

Λίγο καιρό μετά πρέπει να μπήκε το νέο μνήμα που δεν μου άρεσε καθόλου επίσης, αυτό με την μακάβρια μαύρη πλάκα που γράφει και στα ελληνικά «Κατά τον δαίμονα εαυτού»… Δηλαδή βρε παιδιά, εσείς που το βάλατε εκεί αυτό, τι θέλετε να πείτε, να καταλάβω κι εγώ –ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να ορίσετε τα πράγματα;  Δεν ξαναπήγα. Προτίμησα να έχω για πάντα τον μέγα ατίθασο ποιητή στην καρδιά μου, έτσι όπως τον είχα νιώσει εγώ, έτσι όπως τον έβλεπα στο πόστερ του δωματίου μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, έτσι όπως με είχε συνεπάρει με το άγριο πάθος, την μουσική, τα λόγια του στα τραγούδια, στα ποιήματα, στα γραπτά του κι όχι όπως τον «φτιάχνανε» οι άλλοι, χρησιμοποιώντας την αύρα  του, για να μας τον πασάρουν. Γιατί ούτε ο μίζερος τάφος του ούτε η ταινία του Oliver Stone ούτε η παρωδία-συναυλία των Doors στον Λυκαβηττό με τον Ian Astbury των Cult στα μικρόφωνα ούτε οτιδήποτε άλλο τόσα χρόνια κατάφερε να δώσει κάτι από αυτόν.

Γιατί τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Γιατί στις 3 Ιουλίου συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που πέταξε ψηλά πάνω από εμάς για να αναζητήσει τις Πύλες της Αντίληψης…

ΠΗΓΗ:Billboard